Γιάκουζα, γκάνγκστερ, μαφία, συμμορία…πολλές λέξεις για το ίδιο θέμα
Οι ταινίες και οι σειρές που έχουν σαν κεντρικό θέμα την γιάκουζα (ή άλλες μορφές οργανωμένου εγκλήματος) ακολουθούν συνήθως δύο προσεγγίσεις: η μία είναι η ρομαντικοποίηση της “οικογένειας”, της “ανδρικής φιλίας” της “τυφλής εμπιστοσύνης” που δείχνουν τα μέλη μεταξύ τους και η δεύτερη είναι απλά η χρήση του οργανωμένου εγκλήματος σαν το “γενικό κακό” που θα επιτρέψει σε κάποιον “καλό” ήρωα να αναμετρηθεί μαζί τους. Στην πρώτη περίπτωση ταυτιζόμαστε με τους κακούς, στην δεύτερη με τον καλό. Και στις δύο περιπτώσεις η βία γίνεται κάτι το οποίο καταναλώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, το φόντο για να δούμε τους ήρωες μας να δρουν.
Στην ταινία του Οικογένεια (ヤクザと家族 [γιάκουζα το καζόκου] Γιάκουζα και Οικογένεια), ο Μιτσιχίτο Φουτζίι ακολουθεί έναν διαφορετικό, πιο ρεαλιστικό δρόμο. Ναι μεν η οικογένεια, η πίστη σε αυτήν και η βία υπάρχουν, αλλά πίσω από όλα αυτά υπάρχουν και οι άνθρωποι, οι αιτίες και οι αφορμές που τους καθοδηγούν, καθώς και τα αποτελέσματα των πράξεων τους, κυρίως τα αποτελέσματα των πράξεων τους.
Περίληψη της ταινίας
και μια μικρή προειδοποίηση για μικρά σπόιλερ
Παρακολουθούμε την ιστορία μιας οικογένειας της γιάκουζα από το 1999 μέχρι το 2019, με κύριο πρωταγωνιστή τον Κέντζι . Ο πατέρας του Κέντζι πεθαίνει από χρήση ναρκωτικών (τα οποία διακινεί η γιάκουζα) και μετά από το συμβάν, ο Κέντζι, στην εφηβεία του, χαμένος και θυμωμένος θα καταλήξει να εισέλθει στην οικογένεια και να αναδειχθεί και να δημιουργήσει μια νέα σχέση πατέρα-γιου με τον αρχηγό της οικογένειας Χιρόσι Σιμπασάκι. Μέσα στα 20 χρόνια που διανύουμε στην διάρκεια της 2ωρης ταινίας πολλά θα αλλάξουν, ο Κέντζι θα φτιάξει τη δική του οικογένεια, κυρίως όμως οι νόμοι και η στάση της αστυνομίας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα θα αλλάξει και θα γίνει πολύ αυστηρότερη.
Το αποτέλεσμα; Οι οικογένειες θα εξαρθρωθούν, πολλοί θα αντιμετωπίσουν αυστηρές ποινές φυλάκισης και όσοι είναι ελεύθεροι θα γίνουν μη-άνθρωποι, αόρατοι, θα χάσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Κέντζι θα βγει από τη φυλακή και θα αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα, όπου θα είναι κατώτερος από τους υπόλοιπους πολίτες, δεν θα μπορεί να βρει δουλειά που να τον δέχεται ως πρώην γιάκουζα, δεν θα μπορεί να έχει τραπεζικό λογαριασμό, άδεια οδήγησης ή κινητό τηλέφωνο και άλλους περιορισμούς, μέχρι να περάσει κάποια περίοδος “εξιλέωσης” και να μπορεί να θεωρείται πλέον νομικά “πρώην γιάκουζα“. Είναι εξάλλου παράνομο ακόμα και να πάρει κάποιος συνέντευξη από μέλος της γιάκουζα, όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξη του στο CinemaLife! και πολύτιμη πηγή πληροφοριών του σχετικά με το θέμα ήταν συνεντεύξεις με πρώην μέλη που κατάφερε να πάρει.
Μύθος ≠ πραγματικότητα
Η Οικογένεια δεν είναι μια ταινία που ηρωοποιεί ή δαιμονοποιεί την γκανγκστερική ζωή. Αντίστοιχα, δεν έχει ξεκάθαρα καλούς και κακούς χαρακτήρες, οι περισσότεροι κινούνται στην γκρι ζώνη, όπως όλοι μας άλλωστε. Οι ηθοποιοί και ιδιαιτέρως ο πρωταγωνιστής Γκοο Αγιάνο, κάνουν εξαιρετική δουλειά στο να κινούν τους χαρακτήρες τους στα όρια, να τους ακροβατούν ανάμεσα στις αποτρόπαιες πολλές φορές πράξεις τους και στην ανθρώπινή τους υπόσταση. Ο Μιτσιχίτο Φουτζίι σε μια συνέντευξή του στο Asian Movie Pulse είπε ότι ήθελε να εξερευνήσει μέσα από την ιστορία του Κέντζι, το πως κάποιος μπορεί να σπάσει την αλυσίδα της βίας στον πραγματικό κόσμο, χωρίς τον ρομαντισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται το θέμα στην ποπ κουλτούρα. Το τελικό αποτέλεσμα, τον δικαιώνει. Είναι μια ταινία όπου κάθε άνθρωπος μετράει, ανεξάρτητα με το αν είναι μέλος της συμμορίας ή όχι, κάθε απώλεια ζωής σε παγώνει. Οι πράξεις έχουν επιπτώσεις και οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν με αυτές. Ο θεατής αφήνεται ελεύθερος να σκεφτεί αν η τιμωρία είναι πιο αυστηρή από όσο θα έπρεπε, αν καταφέρνει τελικά να εξαλείψει την βία ή να την οδηγήσει κάπου αλλού.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από αυτήν την ταινία θέλω να δω και την προηγούμενη φιλμογραφία του σκηνοθέτη🤓