Όπως όλα όταν βρίσκεσαι στην Ιαπωνία, το πρώτο πλάνο μας ξεκινάει με τρένο. Το τρένο για Κόγιασαν είναι αρκετά βαρετό σαν διαδρομή, μέχρι που το τρένο αρχίζει να ανηφορίζει και το τοπίο αλλάζει σε ορεινό φθινοπωρινό: κοκκινοκίτρινες πλαγιές, γκρεμοί, μικρά χωριά και παντού δέντρα λωτών με τους καρπούς τους πάνω στα άφυλλα κλαριά, πρώιμα στολισμένα δέντρα Χριστουγέννων. Τερματικός σταθμός το ΓΚΟΚΟΥΡΑΚΟΥΜΠΑΣΙ, όπου μεταβιβαζόμαστε στον οδοντωτό σιδηρόδρομο.
Η διαδρομή είναι σχεδόν κάθετη, το τρένο μοιάζει περισσότερο με ασανσέρ και τα σκαλοπάτια είναι εξαιρετικά απότομα. Θέα δεν έχει καθώς ανεβαίνει μέσα στην πλαγιά. Η διαδρομή των 7 λεπτών περίπου είναι σύντομη και με το που φτάσεις μεταβιβάζεσαι σε λεωφορεία.
Πολύ βοηθητικοί υπάλληλοι σε ρωτάνε σε ποιο μοναστήρι έχεις κλείσει δωμάτιο για να σε επιβιβάσουν στο αντίστοιχο λεωφορείο μαζί με ένα χάρτη σημειωμένο στην στάση που πρέπει να κατέβεις. Μετά το μικρό πολιτισμικό σοκ με το πόσο τυπικοί, ευγενικοί και υπομονετικοί είναι οι οδηγοί, ακούω τη στάση μου να αναγγέλλεται στο μεγάφωνο, πατάω το κουμπί και ο οδηγός επιβεβαιώνει μαζί μου ότι είμαι στη σωστή στάση και μου δίνει πλήρεις οδηγίες για το πως να φτάσω στο μοναστήρι KONTAI-IN. Φτάνω. Κανείς.
Μετά από μια μικρή περιπέτεια για να βρω πως λειτουργεί το κουδούνι, η κοπέλα που είναι υπεύθυνη για τα δωμάτια, έρχεται, με καλωσορίζει, με ανεβάζει στον πάνω όροφο, μου κάνει μια μικρή ξενάγηση και με πάει στο δωμάτιο μου που είναι τεράστιο, παραδοσιακό ιαπωνικού στυλ, με προθάλαμο, σαλόνι, κρεβατοκάμαρα και μπαλκονάκι με θέα σε εσωτερικό κήπο με λειχήνες, λιμνούλα και κόι! Έχει τηλεόραση, aircondition, και φυσικά ΚΟΤΑΤΣΟΥ. Και είναι όλο δικό μου. Για την ακρίβεια, όλο το μέρος είναι δικό μου γιατί είμαι μόνη μου μέσα στο κτίριο, δεν υπάρχουν άλλοι επισκέπτες και οι μοναχοί μένουν σε άλλο κτίριο. Αφού με ενημερώνει για την ώρα που σερβίρεται το δείπνο, ξεκινάω να προλάβω το φως για το ΟΚΟΥΝΟΙΝ.
Το νεκροταφείο Οκουνοϊν, βρίσκεται στο Κογιασαν, στην Βακαγιάμα της Ιαπωνίας. Είναι από τις πλέον ιερές τοποθεσίες του Ιαπωνικού βουδισμού, ένας ιερός τόπος που ιδρύθηκε το 819 μ.Χ. από τον Kūkai (空海). Μετά θάνατον έγινε γνωστός σαν Kōbō Daishi (弘法大師) και σύμφωνα με το θρύλο δεν έχει πεθάνει αλλά παραμένει σε υψηλή κατάσταση διαλογισμού και περιμένει τον Βούδα του μέλλοντος. Εκεί βρίσκεται το μαυσωλείο του και στους αιώνες που πέρασαν πολλές προσωπικότητες από την θρησκεία και την πολιτική θέλησαν να ταφούν κοντά του. Το νεκροταφείο είναι το μεγαλύτερο της Ιαπωνίας, με πάνω από 200.000 τύμβους.
Το ΟΚΟΥΝΟΙΝ λοιπόν είναι ένα μαγικό μέρος, ένα ταξίδι στο χρόνο. Είναι σούρουπο, με υγρασία ψιλόβροχο, ανάμεσα σε πανύψηλους κέδρου βρίσκονται τάφοι κάθε είδους, αρχαίοι, σύγχρονοι, μεγάλοι, μικροί, αγάλματα του Βούδα σε όλα τα μεγέθη, λειχήνες, βρύα, αναμμένα πέτρινα φανάρια. Ξεχωρίζει το μνημείο για τα θύματα πνιγμού και τα νεκρά βρέφη, μια πυραμίδα από jizo, πέτρινοι τύμβοι που μετρούν μια χιλιετία και σύγχρονοι μαρμάρινοι τύμβοι.
Με μεγάλη επιμέλεια κάνω το γύρο όλων των μονοπατιών, προσπαθώντας να περάσω μία φορά από παντού και να τα δω όλα. Βραδιάζει, ξεκινάει μια ψιλή βροχή και παίρνω το λεωφορείο για να γυρίσω πίσω στον ξενώνα μου.
Η μοναξιά και η ησυχία του νεκροταφείου συνεχίζεται και μέσα στον ξενώνα, όπου προσπαθώ μάταια να βρω τις ντουζιέρες. 6 παρά πέντε η υπεύθυνη έρχεται να με πάρει για το δείπνο, και πηγαίνω σχεδόν τροχάδην πίσω της για να μην την χάσω, φαίνεται να κινείται σε ράγες και να στρίβει απότομα εκεί που δεν το περιμένεις. Με ενημερώνει και για το ΟΝΣΕΝ του ναού και ξέρω ήδη τι θα κάνω μετά το δείπνο. Το φαγητό που σερβίρεται είναι το χορτοφαγικό μενού που τρώνε και οι μοναχοί, δεν υπάρχει κρέας και ψάρι, ούτε σκόρδο ή κρεμμύδι, μόνο λαχανικά και τόφου (το ρύζι εννοείται). Ακούγεται άνοστο και ενώ δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι τρώω, είναι όλα πεντανόστιμα. Το γεύμα μου είναι σερβιρισμένο στο μέσον του παραδοσιακού δωματίου, με μαξιλαράκι για να κάτσω και σόμπα δίπλα γιατί κάνει κρύο το βράδυ στο βουνό: ένα κατσαρόλι με ρύζι, με σπατουλίτσα για να γεμίζεις το μπολάκι σου, πράσινο τσάι, σούπα μίσο, σαλάτα με φύκια μανιτάρια και λαχανικά, τόφου σε σάλτσα, λαχανικά στον ατμό, πίκλες, και φυσικά τεμπούρα με λαχανικά και φύλλα. Όλα σε μικρά πιατάκια και μπολάκια αλλά αρκετά για να σκάσεις. Στο τέλος μία φέτα πεπόνι, πολύ πιο γλυκιά και τραγανή από αυτό που έχω συνηθίσει.
Μετά το το τέλος του δείπνου, με συνοδεύει πίσω στο δωμάτιο μου, όπου βλέπω ότι είναι στρωμένο και το φουτόν που θα κοιμηθώ. Και η συνέχεια έχει επίσκεψή στα ιαματικά λουτρά, όπου απολαμβάνω σε απόλυτη ησυχία και χαλάρωση το μπάνιο μου στην μπανιέρα από γρανίτη. Το νερό είναι αφρώδες, σαν σόδα, μυρίζει θειάφι φυσικά και έχει απίστευτη άνωση, πρέπει να καταβάλεις κάποια προσπάθεια για να μην σε γυρίσει στην επιφάνεια. Το αποτέλεσμα των ιαματικών λουτρών είναι η απίστευτη χαλάρωση και σε συνδυασμό με το κοτατσου που έχω βάλει σε λειτουργία με την επιστροφή μου στο δωμάτιο, προκαλεί μια ευχάριστη νάρκωση.
Το επόμενο πρωί εξαιτίας του τζετ λαγκ δεν μπόρεσα να ξυπνήσω στις 6:30 για να παρακολουθήσω την λειτουργία των μοναχών. Αλλά η επόμενη μέρα είναι μια άλλη μέρα στην Νάρα και ένα νέο ποστ!